Troost

“En nu?”
“Verstoppelen”, zeg ik, zoals we dat als kind noemden, en ik trek het laken over mijn hoofd. Ik wil niet meer huilen. Niet weer.
Maar je hebt me al door. Je pakt me vast.
En ik huil. Je laat me zoals gewoonlijk niet lang huilen, probeert me af te leiden door te vragen wat we gaan doen.
Ik wijs naar het raam. “De zon schijnt”, zeg ik met een glimlach door mijn tranen heen. En begin weer te snikken.
Je legt je hoofd op mijn borstkas. De zon verdwijnt achter de wolken. Het huilen houdt niet zomaar op, zo veel verdriet in mij. En jij ligt daar maar, je ondergaat elke snik die je voelt ineens geduldig terwijl mijn vingers door je haar gaan. Liefst zou ik je nooit meer loslaten.

Ineens kraakt alles boven ons. Een donderslag, zo snel kan het hier gaan. De hemel huilt met me mee. Omdat de spanning er toch af moet. Nooit anders geweest.