2013
Het jaar waarin ik volwassen werd. Ik begon met mijn eerste echte baan, haalde mijn rijbewijs, kreeg voor het eerst verkering en bereidde me voor om op mezelf te gaan wonen.
Het jaar waarin alles veranderde. Ik was nooit bijgelovig, maar dertien heeft alles op zijn kop gezet. En niet in positieve zin. Sindsdien kan ik mijn draai niet vinden, lijkt gelukkig zijn me niet meer gegund. Sinds 2013 heb ik verdriet over wat nooit had mogen gebeuren, over wat ik niet verdiend heb, over hetgene dat mijn toekomstbeeld in één klap van tafel veegde, aan gruzelementen sloeg.
Hij had gelijk toen ik tegen hem zei dat ik ook niet wist hoe het zo lang pijn kon blijven doen.
“Ik denk dat ik het wel weet. Omdat je iets heel moois kapot zag gaan?”
Ik barstte in huilen uit bij die woorden.
Eindeloos heb ik pogingen gedaan om de stukken weer bij elkaar te zoeken. Maar tevergeefs. De hoop verloren, de grip verloren. Het vrolijke meisje is spoorloos verdwenen, wat overbleef is teleurstelling in het leven. En alles herinnert me aan die pijn.
Ik heb geen idee wat ik na anderhalf jaar vechten nog moet proberen.
Ik lees zo ontzettend veel pijn in jouw blogs dat ik me soms afvraag: is het dat wel waard? Kun je niet beter opnieuw beginnen, misschien met iemand anders? (die jou wel goed behandelt)
Maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd voor een buitenstaander die details en zelfs de grote lijnen niet kent.
Het is niet zo dat ik slecht behandeld word, zeker niet. Wat gebeurd is was een vergissing, een eenmalige vergissing maar helaas wel met verstrekkende gevolgen… Natuurlijk zou ik opnieuw willen beginnen, maar dat kan niet, de tijd kan niet terug en er is ook niet zomaar iemand anders mocht ik dat willen. Er is vooral het gevoel dat iets wat zo mooi was verloren is gegaan (wat misschien niet eens waar is, maar het lukt me niet om over dat gevoel heen te stappen…) En als ik met de relatie stop dan is het helemaal definitief weg :(
En daarnaast helpt het me gewoon om dit zo dramatisch mogelijk op te schrijven, want dan begrijp ik zelf de precieze reden beter waarom ik niet goed in mijn vel zit… En het lucht op.
Damn… heftig weer… en zoals altijd heel mooi op papier gezet. De emotie komt erg goed over. Het maakt me verdrietig.
Ik vind het lastig. Want natuurlijk zijn er ook mooie dingen, anders zou je het denk ik niet volhouden. Maar moet je hiermee genoegen nemen, terwijl het ook anders kan (en zou moeten)?
Heftig meis… ik ken het verhaal lang niet goed genoeg, maar als ik zo jouw blogs lees vraag ik me af of het wel een optie is om zo verder te gaan? Is het een idee om hulp te zoeken en te leren er mee om te gaan? Of kan je zelf een andere manier vinden om het te kunnen laten rusten. Vechten levert blijkbaar geen resultaat. Misschien dat het beter werkt om het te accepteren je erbij neer te leggen dat het is wat het is?
Ow meis, die tranen bij de zin…. Wat ik er uit haal is dat het voor jou op dat moment ook echt kapot gegaan is… Dan vind ik het idee van Zosimpelisdangeluk geen hele gekke. Je reactie is super intens, ik denk dat het uiting van iets veel diepers is eerlijk gezegd. Denk goed aan jezelf lieve schat en als je even een dagje afleiding wil, let me know, dan plannen we weer wat ok? xxx
Sowieso krijg ik binnenkort hulp om wat anders met mijn angsten/zorgen om te leren gaan.
Mijn reactie is intens en het zit heel, heel diep. Diep van binnen ben ik zó boos dat mensen dit soort dingen doen. Zo laag bij de grond. En zo iemand is dan mijn vriend… Iemand die te dom was om zelf te bedenken dat je zoiets niet doet. Ik dacht echt dat er meer mensen waren zoals ik, dat de meeste mensen wel begrijpen dat je elkaar geen pijn moet doen. Maar blijkbaar niet. Blijkbaar hebben we regels dat je een ander niet mag bestelen, bedreigen of mishandelen, maar op het gebied van seks moet alles maar kunnen. Dan maakt het ineens niet uit als je gewoon doet wat in je opkomt omdat je daar toevallig zin in hebt. Dan maakt het ineens niet uit dat je iemands vertrouwen in zijn medemens kapot maakt…
Ai dat doet pijn om te lezen :( Ik weet ook niet exact wat er is gebeurd, maar is hij het waard om voor te blijven vechten? Zie je hem graag? Denk je dat hij z’n fout ooit zal herhalen? Denk je dat erover kan komen?
Ja, ik zie hem graag, en ik weet dat het in ieder geval niet zijn bedoeling is om de fout te herhalen. Maar of ik er overheen kan komen, ja, dat is de grote vraag. Soms lijkt het zo hopeloos en op zo’n moment schrijf ik dus zo’n stuk… Het gaat gewoon zo langzaam, het duurt zo lang, dan heb je van die moment dat je denkt: het gaat niet meer lukken. Maar nu besef ik weer dat er wel nog steeds vooruitgang in zit, en dat ik dus niet moet wanhopen.
Ik denk niet dat ‘opnieuw beginnen’ meteen betekent dat je de tijd terugdraait. Het kan ook een enorme stap vooruit betekenen. Maar wat weet ik ervan. Ik ben al zo vaak opnieuw begonnen en het enige dat je eraan over houdt is dat je wijzer wordt.
Wijzer ben ik sowieso geworden, of ik nu opnieuw begin of niet :)
Verdrietig, Esra. En lastig – wel herkenbaar, nog steeds – dat je het moeilijk vindt om gelukkig te zijn. Heb je wat aan de hulp of moet die nog komen?
Ik heb er wat aan en het gaat ook steeds een stukje beter met me :)
Gelukkig, fijn om te horen!