In de tuin

Ik wandel door de moestuin van mijn vader. Zo’n fijne plek. Zo groen, zo groot en zo veel om je op te verheugen. Dahlia’s in alle kleuren, bessen om van te snoepen en pruimen zoals je ze nog nooit geproefd hebt.
De peulen staan weer op dezelfde plek als twee jaar geleden, en weer zijn mijn ouders ver weg, ben ik hier in mijn eentje. Twee jaar geleden plukte ik ze elke dag, die peulen. Het was de zomer die alles veranderde. Er zijn zo veel herinneringen, en zeker als ik in deze tuin sta. Mooie herinneringen, veelbelovende herinneringen, maar ook doen ze pijn.

Dat is de pijn die overblijft. Al kan ik weer lachen, weer zingen en fluiten, ik zal nooit meer helemaal dezelfde worden. Ik zal nooit vergeten hoe makkelijk het blijkbaar kan zijn om iemand tot in het diepst van zijn ziel te kwetsen, ook al heeft diegene het op geen enkele manier verdiend. Ook al was het allemaal zo goed bedoeld. Het gevoel verraden te zijn, dat is het gevoel dat niet zomaar verdwijnt.

Maar in deze tuin schijnt de zon, in deze tuin ruikt het heerlijk, er is genoeg om het verdriet te laten gaan. In deze tuin wil ik je een knuffel geven om te voelen dat je me geen pijn wilt doen. Ik mis je. Maar die knuffel krijg ik binnenkort, een knuffel en een zoen.