Als de grond onder je voeten wegzakt

De tv staat aan. Nietsverhullend. Er zijn zo veel verschrikkelijke verhalen in de wereld. Je kunt de wanhoop lezen van mensen hun gezichten.

Ik weet hoe het is als plots lijkt, of blijkt, dat je het leven dat je had of dat je voor je zag, het prachtige leven waarvan je alle mooie dingen tot in detail had uitgedacht, niet kan leiden. Hoe het is om meerdere malen per nacht wakker te worden en te beseffen dat het slechte nieuws dat werd gebracht echt waar is, geen nare droom, en nog een uur te piekeren en huilen voor je weer in een rusteloze slaap valt. Om terug te denken aan de laatste momenten dat je nog van niets wist. Toen je nog gelukkig was, nog blij met alles wat je dacht te hebben. Te beseffen dat je dat niet meer hebt. Misschien wel nooit meer.

En dan viel het bij mij allemaal nog mee.

Het is niet altijd te voorkomen. Mensen worden ziek, mensen gaan dood. Maar wat ik niet snap is dat er nog steeds dagelijks miljoenen mensen zulk verdriet hebben, terwijl het hen door een ander is aangedaan. Terwijl die ander het ook níét had kunnen doen. Eén seconde maakt soms een levenslang verschil. Wat ik niet snap is dat mensen liegen, bedriegen, stelen, moorden. Hoe kunnen we elkaar zo veel afnemen terwijl niemand van ons zou willen dat het hemzelf zou overkomen? Zijn we niet veel te slim om alleen maar aan onszelf te denken?

Er is eigenlijk maar één ding wat ik wil zeggen: stop. Stop ermee. Maak nooit het leven van een ander kapot. Zelfs niet een heel klein beetje.