Herfstgoud – I

Het is een magische wereld. De eerste dag van oktober, en het zonlicht wordt langzaam zacht. Maar de lucht is nog warm. Het pastelblauw van de hemel, zilver bijna, alsof de zon zich in de atmosfeer heeft uitgesmeerd. Maar de stralen tussen de bomen doen anders verraden. Het mos in de schijnwerpers is nat, op hen valt de regen van kleuren die zich mengen waar de prille herfst nog toegeeft aan een laatste zomerdag, de mist al opgetrokken, niets dempt nog het paneel van groen en geel. Het groen en geel dat vermengt tot goud, een goud dat zacht ritselt in de avondbries, sprankelt als de ogen van een kind, een goud dat heel de wereld op doet lichten en bemint. Kraakhelder en toch zo mild. Onbegrijpelijk hoe elegant.

Tot het geel oranje wordt, en het oranje okerbruin, de zon wegzakt in het land. De avond gevallen, maar de stilte doet nog uren denken aan wat op het netvlies brandt.