Storm

Sluierwolken schuiven voor de maan langs. Alsof ze haast hebben, zo snel en vastberaden.
Hoe anders fiets ik hier. De wind in mijn gezicht, haar door de war, en nauwelijks kom ik vooruit. Wat geeft het. Thuis ben ik niet minder alleen of teleurgesteld.
De traan op mijn wang waait half weg. Ach, niets helpt. Waar ik het allemaal aan verdiend heb weet ik nog steeds niet. Het lijkt wel of ik gevangen zit in mijn eigen karakter. Vastberaden om niemand onnodig pijn te doen. Ik zou ergens willen dat ik anders kon, want wat krijg ik terug voor al die moeite? Onnodig veel pijn is mij allang gedaan.

Te goed. Ik ben veel te goed voor deze wereld.

Soms zou ik willen dat ik met een storm wegwaaien kon.