Embryobeer
Het is laat. Ik kom thuis in een heldere nacht. In de tuin blijf ik staan en kijk ik naar de sterren. Zoek tevergeefs naar de grote en kleine beer, hoofd in mijn nek. Ik zie alleen het superkleine steelpannetje in het zuiden dat ik ooit embryobeer heb gedoopt.
Ik denk aan wat astronomen ons leren. De sterren, zo ver weg. En het zijn er zo veel. Tussen de heldere sterren zie ik minder heldere, het is onvoorstelbaar dat dit eigenlijk enorme zonnen zijn.
En ik, ik draai er onderdoor. Tenminste, het is maar net wat je onder en boven wilt noemen. De Aarde zweeft ook maar ergens in het heelal. Wat beteken ik op deze kleine planeet? Waar maak ik me elke dag druk om? Wat betekenen wij als mensheid? Hier, onder de sterren, voel ik me zo klein. Voel ik me zelf een beetje embryobeer.
Het is eigenlijk zo bizar dat heelal. Je kan je er gewoon eigenlijk geen voorstelling van maken.
Ja. Dat was precies het gevoel dat ik kreeg onder die sterrenhemel.
Het is amper te bevatten hoe groot het universum is….. maar moet gniffelen om de kleine embryo beer, die vind ik geweldig gevonden :)
Haha :) Ik ben vergeten of ik het wel echt zelf heb bedacht. Het zou ook mijn vader geweest kunnen zijn. Of zus.