Het bleef stil
“Zeg eens iets?”
Ik kan zo lang kijken als ik wil, maar de lippen op je foto bewegen niet en evenmin voel ik je armen, waarvan ik me in probeer te beelden dat je ze om me heen geslagen hebt. Zelfs je eau de toilette ruikt niet hetzelfde zonder jouw huid.
Waarom moet je toch steeds weg. Komt er ooit een eind aan? Zou je ooit voor mij kiezen? En in hoeverre durf ik te kiezen voor jou?
Ik tel de dagen. Maar het aftellen begint steeds opnieuw. Het wordt te veel. De onrust voor je afscheid begint alweer voordat je er überhaupt bent.
Ik blijf achter met je foto.
“Zeg alsjeblieft dat je ooit voorgoed naar hier komt.”
Het lijkt me erg moeilijk om telkens weer afscheid te nemen. Wel erg mooi geschreven.
Ja, dat is het probleem… Dank je :)
Weer een mooi stukje! Ik moest lachen om ‘naar hier’. Dat is een enorm Limburgisme, waarvan ik er tot nu toe nog weinig in je teksten ben tegengekomen. Niets mis mee, verder. Wel grappig.
Ik ben dan ook geen Limburger! Het ligt gewoon lekkerder in het ritme van de zin :)