Kerstboodschap

Langs de Rijksweg loopt een vrouw met een hoofddoek. Op een plek waar geen enkele persoon die beschikking heeft over een auto of fiets zou lopen. Of hoogstens met de hond. Maar deze vrouw heeft geen hond, alleen een plastic tas. Bovendien is het niet al te ver van Heumensoord vandaan. Het is de eerste keer dat ik iemand zie die ik als vluchteling herken.

In het voorbijgaan zie ik haar gezicht. Een doorleefd gezicht. Hoe oud zou zij zijn? Wat zouden die ogen gezien hebben? Helpt het als ik dat zou weten? Ik, hier in Europa, kan toch niet bevatten hoe het is. En dat hoeft eigenlijk ook niet, want er is in ieder geval één ding wat we allemaal weten: er zijn landen in oorlog en niemand van ons zou daar willen wonen.

Ik snap niet waarom we doen alsof deze mensen misdadigers zijn. Met Kerst zingen we over vrede. Maar krijgen we de kans om mensen daadwerkelijk vrede te geven, dan sturen we ze blijkbaar liever terug naar de oorlog. Laten we er eens even over nadenken of dat wel rechtvaardig is.