Hartezeer

De mensen om me heen. Ze doen maar, gaan elke dag door alsof het niks is. Zouden zij beseffen hoe het is als je het gevoel hebt dat je jezelf bent verloren? Dat je niet meer mag zijn wie je bent?

Natuurlijk niet. Ik wist evenmin dat het bestond, totdat het stomweg gebeurde. Ik ken helemaal niemand die dit begrijpt. De angst dat je het allemaal verkeerd doet. Dat hoe je denkt en altijd gedacht hebt je nu en hier ongelukkig maakt, dat je te anders dan anderen bent. Maar wat als je niet kunt zijn zoals zij? Het gevecht met jezelf om dingen te kunnen accepteren, de verwarring en frustratie als het weer niet lukt. Eindeloos, en hoe langer het duurt hoe verscheurender de gedachte om op te moeten geven. Na al die jaren, geen weg terug. Dus ga je door en je peinst. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Waarom kan ik dit niet, waar is mijn ruimdenkendheid gebleven sinds die tijd? Is het dat ik zo opgevoed ben, is het mijn gevoeligheid, is het de pijn? Wist ik het maar. Er is nog steeds geen plek voor dit verdriet, laat staan een oplossing. Dus blijft het, voor god weet hoe lang.

Terwijl je diep van binnen weet dat je helemaal niet, nooit, anders dan jezelf wilt zijn.