Vergankelijkheid
Het is zo heerlijk dat de bank voor het raam staat. Mijn kin leunt op mijn arm en mijn arm op de leuning, zo kijk ik ik het liefst over de vensterbank. Tussen de planten door, niemand die ziet hoe mijn blik de dag doorkruist. Hoe ik even later weer een avond zie vallen. Ik houd van deze plek, maar eigenlijk heb ik nauwelijks tijd gehad om ervan te genieten. Is het eind alweer in zicht. Ik weet niet of ik nog een lente op zal zien bloeien in deze voortuin.
Ik ga het missen, dat weet ik wel. Het vele zonlicht, de rust, de vogels bij het voederhuisje. Verandering is niks voor mij. Er zijn altijd te veel dingen die ik nog eens doen, zien, horen of voelen wil. Als ik blijf, dan weet ik niet wat ik mis. Ga ik, dan wel.
Ja, ‘je weet pas wat je had als het weg is’ is een cliché, maar wel enorm dicht bij de waarheid af en toe.
Misschien weet ik juist te goed wat ik heb vóórdat het weg is ;)
Mooi!
Dank je!
Heel mooi!
Thanks ^^
Herkenbaar :)
O mooi. Weet je, dat is een van de dingen aan jong zijn die onderschat worden, vind ik: dat wij nog zoveel verhuizen, en nog meer misschien die onzekerheid: we weten wel dat we zullen verhuizen, maar wanneer, naar waar en hoe, dat zit in onze hoofden, speelt mee bij elke seizoenswissel, bij elke beslissing in de tijd (‘zet ik wel of niet bloemen? Is het de moeite of niet?’) en hypothekeert ons wel een beetje. Enfin. Vervang ‘wij’ en ‘ons’ gerust door ‘mij’; ik kan alleen over mezelf spreken.
Haha :) Dank je voor je leuke reactie!
Weer zo mooi beschreven… Ik mis mijn vorig appartement nog altijd, en op het moment dat ik daar woonde besefte ik ook absoluut niet wat ik had!
Jammer… Zijn er plannen om in de toekomst weer te verhuizen, wellicht naar iets wat dichter in de buurt van je vorige appartement komt?