Ik mis je
Als je weg bent lijkt het zo onwerkelijk. Dat je echt van me houdt, dat je er echt voor me bent. Want ik zit hier alleen. En beeld me weer in: die jongen van wiens knappe koppie ik maar geen genoeg kan krijgen. Die jongen die me troostte toen ik pas nog verdriet had, de jongen waarmee ik plezier maakte in de zon en in de regen, die jongen die er voor zorgt dat ik me bij alles net dat beetje prettiger voel. Jij. Zolang je bij me bent tenminste.
En dan komt er altijd weer dat moment dat je moet gaan, lijkt het allemaal zo ver weg ineens. Is het wel echt waar? Houd je van me, zul je me geen pijn doen, ben je er voor me als ik je nodig heb? Maar waar ben je dan?
Was het maar voorbij, dat jaar.
Dat is een serieuze afstand zeg… Ik weet nog hoeveel moeite ik had met de 75km die er de eerste drie jaar van onze relatie tussen het lief en mij inzat.
Ja. Het is echt niet fijn om elkaar steeds voor vijf dagen en soms zelfs langer niet te kunnen zien. Maar zoals je ziet gaan we al een eind richting de helft van de afteller :)
Ja afstand zuigt! Gelukkig gaat de tijd snel en zijn jullie al bijna op de helft :)
Ja :) Dus misschien zijn we tegen de tijd dat we samen kunnen gaan wonen toch nog niet bejaard zoals het stel op de afteller ;)