Reus van rotsen
De Weißseespitze is het mooist als de avond valt. Zonsondergangen zie je hier niet, maar wel alle kleuren weerkaatst in de permanente sneeuw. Geel, oranje, roze. Helaas betekenen die kleuren ook dat er weer een dag bijna om is. En veel dagen ben ik hier niet meer. Terwijl ik uren naar dat ding kan kijken, met de wolken die voorbij trekken, en daaronder steeds maar weer die enorme wit-met-zwarte aandachtstrekker aan het einde van het dal, dat ongelofelijke gevaarte. Een uur kan je met de auto door haarspeldbochten rijden, en dan nog is hij nauwelijks dichtbij. Dan nog zou je uren moeten klimmen om de besneeuwde top te bereiken. Zo onwerkelijk hoog en onbereikbaar zijn de bergen hier. Waarom zou ik mijn ogen daar van af willen wenden?
Haha ja, dat is altijd wel bijzonder adembenemend.
Vooral als je er bovenop staat, want de lucht is daar vrij ijl ;)