Onverslagenheid

De stad staat op springen. Loopt vol met politieagenten en militairen. Niet vanwege terrorisme, integendeel. Bijna allemaal zijn ze onbewapend, gladiolen op de rug. De militairen zingen. Eén man:
“Hey-yo Captain Jack!”
En de rest van het groepje volgt:
“Hey-yo Captain Jack!”
Ik vraag me altijd af hoe dat gaat. Zouden ze strootjes trekken, en dat degene met het kortste strootje dan het bokje is die al die liedjes uit zijn hoofd mag gaan leren om onderweg voor te zingen?

Het is de sfeer waarvan je je in die ene week weer herinnert hoe uniek die is. Een agente loopt op wandelschoenen de tuin in waar we – vlak bij de Wedren – na de intocht aan het barbecuen zijn.
“Jongens, ik heb jullie hulp nodig. Mijn telefoon is leeg, en mijn fiets is gestolen! Kan ik mijn telefoon opladen?”
Wie had dat nou gedacht. Terwijl haar telefoon aan de lader ligt, vervolgt ze haar verhaal.
“Waren jullie bang voor aanslagen tijdens de Vierdaagse? Ik wel hoor!”

Ik was ook bang, geef ik toe. Ik heb er niets voor gelaten, maar om me heen gekeken heb ik wel degelijk. Godzijdank is er niets gebeurd. Godzijdank was de sfeer even onovertroffen als altijd. Tussen de wandelaars, maar ook tussen de feestgangers – waar ik me vooral begaf.