Weg van teruggeweest

Er stijgt een plots gesuis op uit de straat. Ik duw het gordijn naast me een klein stukje open en kijk naar de dikke druppels die in het licht van de lantaarnpaal op de parkeerplaats spatten. En dan mis ik je opeens weer. De herfst in aantocht en je auto weg, een lege plek.

Een gevoel dat je door de kleinste associatie zomaar overvalt. Het vroege donker. Ik had me nog zorgen gemaakt toen het er niet was, want de liefde mag niet kwijt, maar ik had mezelf gelukkig moeten prijzen. Dit gat is zo diep en onverwacht, en je vergeet altijd hoe het eruit zag.

Ik laat het gordijn terugzakken. Als ik me weer probeer te concentreren is alles veranderd. Kwam je maar terug, was je maar hier. Hoefde je maar nooit weg.