Polderland
Ouderwets met de wind in het haar. Ik kan het nog nauwelijks geloven. Toch weer vertrouwd, al is het zo’n lange tijd geleden en zijn er in tussentijd zoveel negatieve gedachten geweest.
Jij ging mee. Voor mij. Wachtte braaf met de tassen bij iedere achtbaan.
Je zei dat je soms wat meer zoals ik zou willen zijn. En dat je al minder zenuwachtig wordt van naar een pretpark gaan.
Je hoeft niet zoals ik te worden. Echt niet. Maar tegelijkertijd zou ik het wel leuk vinden als we samen al die lol konden hebben die ik nu met anderen deel of met mijn onzichtbare vriendje Henk, die wordt bedacht door medewerkers als de stoel naast mij weer eens leeg blijft.
Al was het maar omdat het zo fijn is om dicht bij je te zijn, en ik je dus liever niet steeds bij de ingang van een achtbaan achterlaat.
Ja, samen in een achtbaan zitten is toch leuker dan alleen. :)
Zeker weten! Al moest ik wel erg lachen om het Henk-gebeuren.
Het is nooit leuk als iemand achter moet blijven, al is dat soms dan hun eigen keuze. Of uit noodzaak.
Klopt. Vooral als het uit noodzaak is voel ik me daar soms wel stom over, want dan is het juist míjn keuze om er wel in te gaan. Gelukkig heeft mijn vriend, die nu over zijn fobie heen begint te komen, het nooit erg gevonden. Maar voor veel mensen die wel in alle achtbanen durven is het nog steeds lastig om mij bij te houden, want ik ben nogal diehard. Als anderen dan allang misselijk of duizelig of weet ik veel wat zijn dan zou ik natuurlijk ook een pauze in kunnen lassen, maar ik vind het al moeilijk genoeg om niet steeds degene te zijn die 50 meter vooruit loopt richting de volgende achtbaan, want zo vaak heb ik de kans ook niet…