Tien
16 oktober
Vandaag is het zo ver. Silhouetten in de Schemering is tien geworden. Wie had dat gedacht toen ik als naïeve zesdeklasser maar wat woorden op een groengekleurde webpagina zette omdat het me toevallig wel leuk leek?
Silhouetten in de Schemering heeft alles meegemaakt. Hoe ik in die tijd rap volwassen werd en het schrijven steeds meer mezelf. Helaas zijn de hoogtijdagen wel een beetje voorbij. Ooit was ik nog enorm geïnspireerd en dat lijkt verdwenen omdat ik domweg de tijd niet heb om me ergens door te laten inspireren. Dat is jammer.
Soms zet mijn drukke leven me aan het denken over mijn blog. Moet ik er wel mee doorgaan als het idee dat ik nog een blog wil schrijven vooral een blok aan mijn been is omdat ik nog zo veel moet doen?
Soms zet mijn blog me aan het denken over mijn drukke leven. Ik schrijf zo graag over de dingen waar ik van geniet. Schrijven is dubbel genieten. Doe ik niet domweg te veel om nog echt te kunnen genieten?
Stoppen is dus geen optie. Daarvoor ben ik sowieso veel te trots dat ik dit al zo lang doe :)
Mooie reflectie. Als je schrijft dat de hoogtijdagen voorbij zijn dan denk ik vooral aan; het hele landschap van het internet is zo ongeveer veranderd in een decennium. Weinig is in al die jaren zo consequent gebleven als deze weblog haha. Maar dat betekent tegelijkertijd ook dat de mensen die hem bezochten zijn veranderd, andere dingen zijn gaan doen en noem-maar-op. Waar dit vroeger relatief mainstream was, zijn alle woorden in mijn omgeving reeds vervangen door Snapchats en Instagramposts en is webloggen een niche. Zo ook: Alle mensen zijn haast gestopt met tweeten, behalve Esra.
De grootste verandering is het moment waarop je dit leest: tien jaar geleden bestonden er nog geen smartphones, dus je las deze weblog onomstotelijk op je computer. Nu krijg ik een pushbericht naar mijn telefoon als Esra iets schrijft, waar ter wereld ik ook ben. En een seconde later kan ik het lezen. In de trein, of aan het strand. Tien jaar geleden ging de computer aan en ging je je weblogs langs (in mijn geval: opende ik een programma om te kijken of iemand een nieuw blogje had geschreven).
En het is altijd een keuze om te schrijven. Op welke plek staat het pennen temidden van alle andere zaken die zich afspelen in het leven. Lieve lieve Esra, hoewel de hoogtijdagen van het bloggen wellicht voorbij zijn in ons digitale landschap; de hoogtijdagen van het leven met alle mooie momenten die je gaat meemaken liggen zeker ook nog voor je uit :) (En nu ga ik nog eens de om-niet-te-vergeten-stukjes lezen :D)
Mijn weblog is inderdaad erg consequent gebleven, temeer omdat ik gewoon geen tijd heb om uit te zoeken wat tegenwoordig de mogelijkheden zijn :P
Ik wist niet eens dat je pushberichten kan ontvangen op je telefoon, kun je nagaan. Maar jij natuurlijk wel, ik had het kunnen bedenken.
En goed dat je het zegt van die Om-niet-te-vergeten-stukjes, die heb ik zes jaar geleden voor het laatst geüpdate…
Poeh, dat was even schrikken, maar gelukkig ga je niet stoppen!
Ik reageer de laatste tijd echt schandalig weinig op je artikelen, sorry! Ik lees ze wel altijd. Ik wist niet dat je al zo lang schrijft, echt fijn :) Fijn ook om terug te lezen zo nu en dan.
Je weet goed te analyseren hoe je tegenover je blog en je schrijven staat, dat vind ik knap. Ik word vaak wel geïnspireerd door wat en hoe je schrijft, de sfeer die je weet over te brengen vind ik heel mooi.
Wat zijn je hoogtijdagen? Die waarin onder élke blogpost veel reacties werden achter gelaten? Of je creatieve hoogtijdagen? Want ik vind ’t nog steeds goed!
Wat een lieve berichtjes allemaal :)
Ik bedoel mijn creatieve hoogtijdagen. Voor mijn gevoel ben ik nu veel minder in staat om mezelf te vernieuwen dan vijf jaar geleden. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn lezers eindeloos meer van hetzelfde voorschotel, en dat wil ik niet…
Ohjee, ik heb het gewoon gemist. Bij deze nog van harte gefeliciteerd. Blijf maar gewoon lekker genieten van het schrijven hoor, dan ik kan blijven genieten van jouw stukjes!
Volgens mij was iedereen minstens een dag te laat ;) Dank je!