Nog veel blauwer
Ik viel van de trap.
Stop met lachen.
Ik viel van de trap en er was weinig grappigs aan, want het deed echt reteveel zeer. Letterlijk. Ik heb een blauwe plek van tien centimeter doorsnee op mijn linkerbil en ik slaap al drie nachten slecht van de pijn. Volgens mij mag ik heel erg in mijn handjes knijpen dat ik niks gebroken heb.
Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb, want een maand geleden viel ik ook al van de trap, en twee weken daarvoor half. Misschien is het de proefschriftstress. Of ik heb een periode van net-niet-voorzichtig-genoeg op de trap. Ongeveer een jaar geleden had ik dat met thee, zo’n periode van net-niet-voorzichtig-genoeg. Ik moest me een stuk of twintig keer in de laatste slok thee verslikken totdat het eindelijk tot mijn hersenen doordrong dat ik die laatste slok toch echt wat minder lomp naar binnen moest gieten. Het is wel interessant hoe dat werkt in je hoofd: je wordt telkens iets minder voorzichtig omdat het telkens goed blijft gaan – totdat het ineens niet meer goed gaat. En leer het dan maar weer eens af.
Ik hoop in ieder geval niet dat ik nu nog achttien keer van de trap moet vallen.
Ik hoop het ook niet voor je!
Nee, dat kan ook niet goed blijven gaan natuurlijk.
Ik hoop voor je dat het snel klaar is met van de trap vallen… Sterkte met de pijn.
Dank je! Gelukkig kan ik nu weer enigszins op mijn rug liggen :P
Hopelijk de laatste keer! Geen pretje.
Dat hoop ik ook niet. Doe maar voorzichtig!
Doe ik zeker!