Spreken is zilver, zwijgen is goud

Dat je daar dan zit, naast iemand die aan de knoppen draait, en het stil is. Voor zover het stil kan zijn in een ruimte met zo’n apparaat. Jij afwachtend, de ander geconcentreerd. Dat is altijd zo’n raar moment. Intiem bijna.

Niks durven zeggen en durven niks te zeggen liggen mijlenver van elkaar. Ik houd mijn adem in. Er hangt iets in de lucht. Ik kijk slechts toe hoe hij bezig is en de machine zoemt rustig verder. Het is wat het is, niets wordt weggepraat of weggelachen. We kennen elkaar nauwelijks, maar hier groeit een soort vertrouwen dat je maar zelden meemaakt. Dat is wat geen woorden doen kunnen.