De profundis
Het is weer kerst. De tijd van koormuziek. Dat vind ik nou gaaf, dat er een tijd is dat koormuziek ineens omarmd wordt. Meestal ben ik, als koorzangeres, maar saai, maar niet met kerst. Dan hoort het er opeens echt bij.
Dat het maar één keer per jaar is houdt het ook leuk. En dan bedoel ik niet zozeer de koormuziek op zich, daar kan ik prima het hele jaar van genieten, maar die kerstliedjes. Misschien is het daarom dat iets van vroeger alleen met kerst nog gewaardeerd wordt. Het is gewoon minder snel irritant geworden.
Dat overigens in scherpe tegenstelling tot de welbekende kerstnummers van Wham en Mariah Carey.
Maar betekent dat dan dat ook met kerst de koormuziek over een paar decennia hopeloos ouderwets is? Dat zou toch zonde zijn? Geen sluimerende melodieën, geen volle harmonieën meer? Wat ik eigenlijk wil zeggen natuurlijk, is dat koormuziek het hele jaar door prachtig kan zijn. Ik begrijp niet dat iets wat keer op keer kippenvel kan geven, toch uit de mode heeft kunnen raken.
Ja, eigenlijk best wel gek hè?!
Ik vind van wel ja!
Koormuziek is geweldig. Naast de bekende klassieke koorstukken als Ave Verum Corpus van Mozart zijn er in soundtracks vaak ook geweldige koren te horen (haha).
Bijvoorbeeld ‘Kyrie for the Magdalene’ van Hans Zimmer, uit de film The Da Vinci Code. En de Lord of the Rings zit er vol mee. Daar is het trouwens (voor mij) extra bijzonder, omdat ze ook nog eens in het Quenyaans of Sindarijns zingen (Talen die door Tolkien bedacht zijn).
Kyrie for the Magdalene ken ik niet maar die ga ik eens luisteren, ik vind Chevaliers de Sangreal erg mooi!
Chevaliers de Sangreal is ook geweldig!
Zeker, altijd weer kippenvel. Ook daar zit geloof ik een koor in trouwens.