Het geluid van mededogen
Het bos is verlaten, maar niet stil. De bomen janken in de wind. Met mij mee, want ik ben al even in de steek gelaten door alles en iedereen.
Alles roert zich door mijn hoofd. Evenmin als de zwiepende takken begrijp ik wat er gebeurt, maar het is duidelijk dat het zwaar en groots is. Waar zijn degenen die ik vertrouwde? Ze laten het afweten, ze waren het niet waard.
Wat je ook zegt, wie het niet geloven wil zal het nooit geloven. Daarom houd ik van de bomen. Ze buigen zich over me zonder oordeel. En als het knapt, knapt het. Niemand die een boom wat verwijt.
Desondanks zweer ik dat ik er niets aan kon doen.
Waren die bomen niet gewoon een groepje verdwaalde Enten geweest? :p
Wat bedoel je?
Enten dat zijn/waren boomherders, levende, pratende bomen, uit Tolkien’s wereld. Jouw zin over oordelen gaf me het idee dat die bomen iets menselijks hadden en dus moest ik daar aan denken xD
Aha. Ja, dat zou kunnen. Tegelijkertijd kunnen het ook best gewone bomen zijn, want als ze geen bewustzijn hebben kunnen ze ook zeker niet oordelen.