Op het lijf geschreven
De kastelein heeft een grijns op zijn gezicht die wel vastgeroest lijkt. Zijn tanden zijn van de sigarettenrook net zo grijs als zijn lange haar.
Hij is wat gewend. Iedereen die hem in de weg loopt duwt hij simpelweg aan de kant met diezelfde grijns. En toch ziet deze ruimte er niet uit alsof het er vaak vol is. De weinige tafeltjes en versleten inrichting verraden al dat het geen vetpot is om buiten het stadscentrum een kroeg te hebben.
Maar er blijven alleen maar mensen weg als je achter de tap staat te grienen. Dus moet je als kastelein altijd blijven lachen. Lachen en gewoon doorgaan.
Mooi! Lachen en doorgaan is sowieso wel een goed motto, denk ik!
Vaak wel, maar ik weet wel dat je niet van jezelf hoeft te verlangen dat dat altijd lukt.
Ik denk dat je juist ook gevoelens moet toelaten om ze te kunnen verwerken, hoewel lachen en doorgaan soms eigenlijk makkelijker is.
Zeker. Dat is wat zo’n beroep zo lastig kan maken, lijkt mij.