Kort zicht

De mist van verliefdheid trekt langzaam op. Alles samen doen wordt vanzelfsprekend, er is niet veel om naar uit te kijken als je altijd bij me bent. Dat is fijn, want ik voel me zelden eenzaam. En eng, want ik voel ook zelden nog dat grote verlangen om bij je te zijn. Veel vaker vraag ik me af of ik wel wil dat gevoelens zo afvlakken. Waar zijn de dagen die bijzonder waren onafhankelijk van wat we deden, alleen maar omdat je bij me was?

Maar af en toe is er weer zo’n dag. Een dag waarop we de gordijnen open doen en alles mooier blijkt te zijn dan het leek. En dan lopen we hand in hand door het witte laken over de velden, tussen de spinnenwebben die met dauw bedruppeld zijn en blinken in het zachte zonlicht, tot we vergeten om ons heen te kijken omdat we in elkaars ogen verdrinken.