Ode aan moeder natuur

Het leven is één groot raadsel.

Als er opeens een blaadje van de hortensia in het toilet ligt. Als ik het licht uit wil doen en het juist aan gaat. Als het regent terwijl de radar zegt van niet, en héél soms ook andersom.

Hoe het kan dat ik ben wie ik ben en doe wat ik doe, en dat er zo veel dingen goed gaan. Want uiteindelijk ben ik ook maar een hoop op elkaar gedrukte moleculen.

Maar het grootste raadsel blijft waarom ik zo graag bij je ben. Waarom het nog altijd kriebelt in mijn buik als ik in je bruine ogen kijk, een warm gevoel me overvalt als ik hoor dat je thuiskomt. En waarom jij, uitgerekend jij datzelfde hebt bij mij. Ik heb geen idee hoe dat kan, en dat is misschien wel eng, maar vooral ontzettend fijn.