Bevriezen
Als het buiten zo koud is dat het stil is. Dat is altijd het moment dat een gevoel van immense rust over me heen valt. Zo fijn als de vrieskou prikt in je wangen en de wind zachtjes kietelend tussen je dikke kleren kruipt. Dan zou ik wel uren willen wandelen in de ongerepte natuur.
Maar dat doe ik niet meer. Zes jaar geleden werd ik gevonden in De Peel door een nieuwsgierige Sint-Bernard. Bewusteloos, in de sneeuw. Verdwaald op een van mijn lange tochten omdat ik van geen ophouden wist, te weinig eten bij me had.
Dus dat doe ik niet meer, of in ieder geval niet alleen. Wat ik niet snap is dat er nooit iemand mee op zoek wil naar het heerlijk koude avontuur. Maar dat is niet erg, want er is genoeg te genieten van de winter. Ik kan lopen in het park, of naar de stad fietsen voor een kop warme chocolademelk en weer terug.
Alleen naar De Peel ga ik niet meer. Of tenminste, voorlopig niet.
Want sinds die ene keer weet ik dat sterven in de kou een prachtig zachte dood is. Ik verheug me nu al op die dag.
Mooi geschreven!
Overigens sterf ik toch liever op een andere manier denk ik. Ik houd niet zo van kou, haha.
Haha het is ook maar fictie. Maar het schijnt wel echt vredig te zijn omdat je brein heel traag wordt en je daardoor niet doorhebt dat je dood aan het gaan bent.
Sinds ik jaren geleden Jacques Vriens’ boek ‘Weg uit de Peel’ las, spreekt dat gebied me sowieso niet heel erg aan haha :p
Hahaha ik heb het ongetwijfeld ooit gelezen, maar kan me van het hele verhaal niets meer herinneren.