Weg van alles
Gewoon even je gedachten je gedachten laten. Wanneer doen we dat nog, in deze tijd van televisie en internet en – véél erger nog – sociale media en whatsapp? Mijn brein is horendol van al het virtuele gehol tussen het nieuws en te onderhouden contacten en speculaties over de al dan niet naderende apocalyps. En bovendien zo lek als een vergiet omdat al die informatie simpelweg niet op te slaan is.
Maar hier kan het. Hier op de grens tussen hemel en aarde, tussen zomer en winter, tussen wonderen en bestaan. Ik verwonder me als ik hier sta. Nauwelijks verbonden met het wereldwijde web, maar zoveel meer met de natuur. Gewoon staan, zitten of lopen en kijken. Vooral kijken. Naar de witte bergtoppen, die hoe verder je klimt alleen maar hoger lijken te worden. Naar de mensen die mieren in het dal. Of niet, omdat kijken naar de kleine bloemetjes en insectjes ook leuk is, en kijken waar je je voeten neerzet in het bijzonder de moeite waard op deze ongeplaveide paden. Het kan allemaal zo simpel zijn: eten, lopen, slapen. Dag na dag. En alleen maar denken over de dingen die het leven zo mooi maken.
Ik ben net (nou ja, zondag) terug van een vierdaagse schrijfretraite. Was echt super! Geweldig leuke mensen en de rust om te werken en te leren van anderen.
Dat soort dingen heeft een mens soms echt even nodig hè?
Ja, zeker!
Dit klinkt heel erg fijn! :)
Daarom ga ik zo graag de bergen in :) Al zijn er waarschijnlijk genoeg andere manieren om even weer één te worden met de natuur en niet te denken aan het drukke dagelijkse leven.
Miljaar wat verlang ik naar de bergen!!
:)