Tot morgen
4 maart
In alle vroegte loop ik door de ochtendmist. Vogels kwetteren en hanen kraaien, het is een drukte van jewelste in de bomen.
Maar al is het nog zo’n mooie dag, er hangt een dikke laag melancholie over het land.
Het is het lot, dat als een mes boven onze hoofden hangt. De angst is niet langer wat morgen komen zal: het gevaar lijkt overal te zitten. Die angst verziekt onze dagen. Veroorzaakt de rusteloosheid.
Ik zou willen dat ik thuis gebleven was, maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik gaan kon. Vandaag zal ik mijn plek niet vinden. Dat kan hoogstens morgen, als de telefoon tenminste maar vertellen wil dat de zorgen voor niets zijn geweest.
Tot dan zal ik zoeken, zal ik vechten als een dolle tegen dit gevoel, al weet ik al dat ik niks zal kunnen vinden.
Ik heb geen flauw idee waar het overgaat. Maar je hebt wel een typfout.
De telefoon gaat hier over. Op stage. (Of was dat ook een typfout? ;))
Hier was 4 maart alleszins geen mooie dag. ’t Leek wel herfst. (En vandaag winter.)
Klopt, hier uiteindelijk ook niet maar het begon mooi.
(En wat er wel mooi was aan de dag is dat ik naar de Efteling was :))
Kom op Esra, positief blijven denken! Dit komt goed en als je zo durft te denken zal je stress ook minder worden. You go girl :D
En heeft de telefoon je dat vertelt?
Ja :)
Mooi zo :)
Nu kunnen we weer naar de toekomst kijken :)
Fijn om te lezen :)
Mooi verwoord.
Gelukkig maar :)
(Haha, al die :)-tjes, ik deed niet expres mee, het ging vanzelf)
Hihi ja, het viel mij ook al op :) (Ik voeg er gewoon nog een aan toe!)
:)