Ballet van begeerte

Ik was op de vloer en keek naar mijn blote voeten. Zittend was ik, maar kaarsrecht. Eén arm als een slang in de lucht.
Het lage, diepe geluid van een temperamentvolle slag op de piano bereikte mijn oren. Dat was het moment. En terwijl zijn sterke vingers langzaam maar zeker vaart vonden over de toetsen, stond ik langzaam op, hief een voet langs mijn knie en draaide op mijn tenen een pirouette. Een pirouette die duurde en duurde, omdat hij hem droeg. Mijn jurk sprong op de beweging van mijn benen. Mijn armen zwaaiden, drukten, omhelsden, raakten plots de grond toen ik, geduwd door de kracht van de snaren, een radslag maakte. Rechte rug, verheven schouders. Ik had niet eens tijd om te kijken hoe hij aan de piano vrat als een hebberig dier, hoe hij niet stoppen kon, de zweetdruppeltjes zijn haar plakkerig maakten, bitterzoet smaakten rond zijn mond. Hij sloeg, sloeg, opgestroopte mouwen en zijn handen als hamers.
Eén traan in mijn oog, een pluk haar uit mijn staart. Ik ging door, mijn lichaam warm als het zijne. Ik vouwde, droeg, reikte naar de hemel en toen de muziek in volume minderde, stond ik uitgestrekt onder de lampen. Mijn voeten bewogen zich uit elkaar. Op de laatste noten zakte ik in een spagaat, mijn gezicht naar boven gericht, een lach van tweespalt op mijn lippen. Een prachtige pijn als deze had ik nooit eerder gevoeld.
Drie minuten waren we samen geweest, maar toch meters van elkaar.