Het hazenpad

De verte staart me aan. Het gras is er veel lager dan hier, denk ik al uren. In feite wordt het hoger, naarmate ik verder door mijn knieën zak.
Weer buigt een spoor af. Ik kijk naar de horizon, maar die laat niets los. Groeit slechts langzaam verder tegen de lichtblauwe hemel aan, lost op in de wolken. Op elk pad dat ik tot nu toe gevolgd heb kwam ik vroeg of laat uitwerpselen tegen. Niet die van paarden of honden, maar eerder van vossen, die waarschijnlijk net zo afgevlakt oranje zijn als de halfwarme aarde hier. Zouden ze in de buurt zijn, dan zag ik ze niet. Hetzelfde geldt voor de weg naar de wereld, die ik al dagen bijster ben.
Ik heb pijn. Niet zozeer de striemen op mijn benen. Het is de honger die zich aan me opdringt. Het luchtruim wordt steeds groter, ik steeds leger, en mijn enkels zwikken op de stenen.

Ik had niet verwacht dat het gras, naast verblindend, ook zo zacht zou zijn.