Een warm bad
Ik ben de eerste om toe te geven dat ik behoorlijk van slag was na de eerste optredens van Rowwen Hèze die ik in mijn leven bezocht. Ik sliep slecht, droomde over de meest vreemdsoortige pogingen om ook in dat wereldje te komen en als ik de volgende ochtend opstond was het zo verschrikkelijk voorbij en ver weg dat mijn leven nog nauwelijks zin had.
Nu slaap ik prima en ik word doorgaans wakker met het mooiste liedje van de avond ervoor in mijn hoofd. Maar toch, de pijn verdwijnt nooit. Ik bedoel niet alleen de lichamelijke pijn van het zingen, dansen en gebeukt worden, maar ook de pijn die in je buik kruipt als je de muziek aanzet en die prachtige noten hoort. De weemoed. Er is een raar punt in mijn leven geweest waarop ik heb geleerd om te houden van dat soort pijn. Pijn die hoort bij herinneringen aan wat voorbij is, of de gedachte aan wat nooit komen zal. Daarom schrijf ik er graag over, daarom denk ik er veel over na, maar er is nu eenmaal bijna niemand die het zo treffend en subtiel kan omschrijven als Jack. En dan die muziek, ik kan er honderd keer naar luisteren, honderd keer keert mijn maag zich om en honderd keer waan ik me weer in die feesttent waar ik spring en zing en lach onder de lichten, hoe triest het allemaal ook is. Er is niets mooier.
Gisteren, de dag na weer zo’n prachtig optreden, ging ik naar een thermaalbad. Dat was relaxed. Maar het leidde me eigenlijk te veel af. Ik denk niet dat ik het nog eens zo doe, want ik heb geleerd: de dag na een optreden van Rowwen Hèze zit ik het liefst gebroken in de huiskamer, krakende botten, alle pijn keihard te incasseren.
Al kan ik niet uitsluiten dat het heilzame effect van mintkamers, zoutbaden en eucalyptusstoom wordt versterkt door een bierdouche vooraf.
Het klinkt alsof die optredens niet erg goed voor je zijn…!
Het is heeeeeeeel goed voor mij!
Melancholie! noem ik dat allemaal. Ik ervaarde eenzelfde verlangen na een optreden van mijn toenmalige favoriete band in mijn tienerjaren. Muse, Marco Borsato, Keane, om er een paar te noemen. Weken er na liep ik nog te zweven, en tegelijk deed het pijn. Zaaalig…
Melancholie ja, dat is er ook een mooi woord voor :)
Heel erg herkenbaar gevoel ja…. de leegte (zo noem ik het altijd) hoort gewoon een beetje bij het bezoeken van een concert. Dan weet je dat je echt genoten hebt en dat de ervaring echt was :)
Ja! Die eerste keren genoot ik er juist niet echt van, was te veel bezig of zij mij wel zouden zien en vergat juist naar hen te kijken, lekker krampachtig :P
Ik blijf me er toch over verbazen hoe gekneusd jij altijd terugkomt :P Ik vraag me toch echt af hoe dit de bedoeling kan zijn. Maar ik begrijp wel wat je bedoelt denk ik, het weten dat die wereld slechts een paar uur per weet ik veel hoelang bestaat, is moeilijk :)
Ik ben gewoon snel gekneusd denk ik. Lichamelijk, niet geestelijk.
Uiteindelijk dan toch eens die naam op youtube opgezocht kom ik daar als eerste Bestel mar tegen. Dat liedje kent toch iedereen, wist absoluut niet dat het van hun was.
Haha. Klopt, dat nummer kent zo goed als iedereen (al wist ik niet dat dat in Vlaanderen ook zo was). Net als Limburg, maar die twee nummers samen vind ik een slechte afspiegeling van hun repertoire. Dus ik roep het niet om ’t hardst.
Verrassing, ik ken dat nummer niet! Maar goed dat je erbij vermeldt dat het een slechte afspiegeling van het repertoire is, misschien dat ik ze dan later nog een kans geef ;-)
Vind ik knap, want ik heb dat nummer al een miljoen keer gehoord met uitgaan enzo. Niet alleen in Limburg, ook in Nijmegen bijvoorbeeld. Maargoed, hoe noordelijker in het land hoe minder natuurlijk.
Ik heb nu zin om ‘Helenaveen’ te luisteren, maar dat kan hier niet. :(