Onder het tapijt
Ik strompel door de dag. Een deur zwaait open.
Je staat met je rug naar me toe en draait je hoofd, maar je kijkt me niet aan. Daarvoor heb je me te snel herkend. Er is niets wat ik kan doen voor mijn gevoel, maar ik voel sowieso niet veel vandaag.
Mijn voeten lopen langs je heen. Het mag zo zijn dat je domme dingen deed, maar toch heb je een leuk koppie.
De trap gaat naar beneden en ik weet maar al te goed hoe ik met gebogen hoofd uit je gezichtsveld verdwijn. Ik buig zo vaak voor het leven.
De deur valt in het slot. Terwijl ik net vandaag best een arm om me heen kan gebruiken. We gooien allebei steeds de waarheid in duigen.
Is de titel te verklaren omdat je met gebogen hoofd het tapijt vaker ziet als normaal?
Natuurlijk niet, met gebogen hoofd zie je immers nog altijd niets ónder het tapijt!
Die waarheid, die wordt onder het tapijt geveegd.
Juist! Tien punten voor Daan ;)
Ik wist niet dat het voor punten ging, anders had ik beter nagedacht.
Hahaha arme Hans. Volgende keer beter!
Het leven is niet tegen je hoor, je hoeft niet te buigen. Desalniettemin: mooi :)
Ik zou bijna zeggen dat je je hoofd buigt voor het ware verlangen iemand bij je te hebben….. Mooi en vooral beeldend stukje!
Misschien wel…
Hm, mooi. Ik weet niet of het helemaal de goede verbinding is, maar ik moest hieraan denken: een keer zat ik bij iemand thuis (toen ik daar tijdelijk woonde) boven te huilen. Ik hoorde de jongen de trap op lopen, voor mijn deur staan luisteren naar mijn gehuild. En toen liep hij door.
Mooi.
Ja, ik zie de parallel wel. Misschien verdween hij ook wel zonder het echt te willen. Net als ik.