Pure chemie
Mijn eerste kennismaking met de scheikunde was die in de derde klas van de middelbare school. Ik had die eerste dag niet eens in de gaten dat we scheikunde hadden; ik had gewoon mijn klasgenootjes gevolgd naar een uithoek van het gebouw waar ineens lokalen bleken te zitten waarvan ik weliswaar wist dat ze moesten bestaan – of er hadden enkele cijfers moeten ontbreken in de nummering van de lokalen – maar waarvan ik nooit had vermoed dat ze er zo uit zouden zien. Met houten labtafels en zuurkasten achter het bord. Zuurkasten waarin alle kranen groengeoxideerd waren.
Daar zat ik dan, en mijn boeken lagen thuis. Dat gaf niks, want de docent was veel te verstrooid om dat te ontdekken, dat kon je zo zien. Hij zag er precies uit zoals je van een scheikundige zou verwachten. Een rimpelig gezicht met een vriendelijke, maar toch ook een tikkeltje ondeugende blik. Het grijze haar in de plooi à la Moszkowicz. Een stoffige trui en het ouderwets dikke, zwarte montuur van zijn veiligheidsbril maakten het plaatje compleet.
Het jaar dat volgde bevestigde alle vooroordelen. Deze man was knotsgek, maar bovenal dol op zijn vak.
Je moet een beetje gek zijn om scheikunde te kunnen doen. Of misschien is het wel de scheikunde die je gek maakt. Want als je eens hebt ingezien hoe bizar het eigenlijk is dat scheikunde een wereld kan scheppen die zo divers is als de onze, is er geen kans meer dat je het leven ooit echt zult snappen.
Ook de geur die in het betreffende lokaal hing zal me altijd bijblijven. Scheikunde kun je ruiken. Wat weinig verbazingwekkend is, want ruiken is scheikunde. En al kent de scheikunde vele geuren, een beetje muffig is het altijd. Muf, dat is ook precies hoe ik scheikunde stiekem het liefst voor me zie; als heimelijk gerommel in een donker, stoffig keldertje met grote constructies van glaswerk en ruisende bunzenbranders. Tovenarij. Wat ben ik toch een romanticus, het is weinig van de dagelijkse praktijk. En toch zit er een kern van waarheid in, want de magie achter de scheikunde blijft altijd mijn geheim. Omdat ik het stomweg niet uit kan leggen.
Juist goed dat je zo’n romanticus bent, die hebben we nodig! Mensen met passie zijn sowieso leuk.
:) Dat noem ik nog eens een lieve reactie!
Je liefde voor het vak spat eraf, ook al kan je het niet uitleggen :) Bij ons was chemie saai en de leerkrachten zullen daar zeker voor iets hebben tussengezeten… no magic there!!
Wij moesten vroeger zo’n “branderdiploma” halen, om te laten zien dat je dat ding veilig kon laten branden voor de proefjes. Ik heb het nooit gehaald, als enige van de klas, haha! Traumatisch ;-) Gelukkig bestaan er ook positievere verhalen, zoals dit van jou. Mooi.
Ik wou dat ik op zo’n manier scheikunde had gehad in de derde klas. Onze klas kreeg toen vier(!) verschillende leerkrachten en het proefwerk was een ramp (om aan het leerplan te voldoen, moest alles getoetst worden terwijl we hele stukken niet behandeld hadden :P).
Ik zou graag voor mijn SE dat ik over twee weken heb een beetje van jouw enthousiasme en kennis op het gebied van scheikunde lenen, haha. :) Een mooie chemische reactie laten optreden tussen jouw scheikundebrein en mijn ik-weet-niet-wat-brein zodat er als reactieproduct een mooie voldoende uitkomt. ;-)
Hahaha leuk geschreven! Alles met ‘kunde’ erachter is nooit echt mijn forté geweest. Ik had ’t meer met talen, vooral Engels :)
Een branderdiploma? Haha nooit van gehoord! Tijdens het eerste jaar van mijn studie had ik wel een practicumassistent die je brander steeds snel uitblies als je hem net aan had (dan kan dat nog), net zo lang tot je de lucifer goed aanstreek naar zijn zin :P
Helaas kan ik geen reacties laten optreden tussen levende breinen. Ik kan wel bijles geven, maar ik vrees dat we daarvoor een beetje ver uit elkaar wonen… Als je ooit een hele prangende vraag hebt mag je wel mailen!
Oei, ga je nu te ver? Iedereen heeft wel prangende vragen, als je die allemaal in je mailbox gaat ontvangen, ben je nog een tijdje zoet om ze te beantwoorden.
Voor de duidelijkheid: alleen geldig voor scheikundevragen!
liefde is chemie
En ruiken ook, maar nu niet vragen of ik uit mijn mond ruik!
Om het nóg duidelijker te maken dan (speciaal voor mensen als Hans die het anders niet snappen): alleen geldig voor schoolboekscheikundevragen.
Ik vond scheikunde altijd een leuk vak, een van de weinige vakken waar we niet vanuit boeken werkte.
:)
Liefs!!
De reactievergelijking voor de verbranding van waterstof is:
2 H2(g) + O2(g) 2 H2O(l)
In deze reactievergelijking staat dat de molecuulverhouding waarin waterstof, zuurstof en water bij de reactie betrokken zijn, gelijk is aan 2:1:2.
Dat wil zeggen dat ook het volgende juist is:
20 H2(g) + 10 O2(g) 20 H2O(l)
dus:
2 mol H2(g) + 1 mol O2(g) 2 mol H2O(l)
Deze reactievergelijking kun je ook lezen als de molverhouding waarun de stoffen bij de reactie zijn betrokken.
Zoiets?
Ja! En als je die reactie nu in je auto weet te stoppen kun je duurzaam autorijden!
Voor bijles wonen we idd te ver uit elkaar helaas (anders werd je rijk aan bijlesgeld :P.Alleszins heel erg bedankt dat ik voor een hele dringende vraag mag mailen! :D (ik moet dan even goed kijken welke vraag, want momenteel zijn twee hoofdstukken uit mijn boek een groot vraagteken, haha)
Misschien iets om uit te vinden, een reactie laten optreden tussen levende breinen, al kan die uitvinding natuurlijk serieus misbruikt worden.Ik krijg nu helemaal een idee voor een SF verhaal.
:)
Dan zou ik maar gauw dat SF-verhaal schrijven, want ik denk niet dat wij in ons leven gaan meemaken dat er daadwerkelijk zoiets uitgevonden wordt :P
Nou, ze zijn er blijkbaar al verder mee dan we zouden vermoeden. Ik schrok best toen ik dit las:
http://www.ad.nl/ad/nl/4561/Wetenschap/article/detail/3401748/2013/02/28/Gedachtenoverdracht-tussen-ratten-voor-het-eerst-gelukt.dhtml
Hier zie ik een mooi SF verhaal in, als het grootser wordt uitgewerkt. :P
Dat is geen chemische reactie tussen breinen hè!
Dat niet nee, maar het is een begin. :P
Dit gevoel ken ik :D Mijn eerste scheikunde les: de docente maakte een oplossing van suiker in water en legde een kristal van Kaliumpermanganaat er boven op. De dieppaarse draden die zich een weg zochten door de vloeistof, het was gewoon magie. Ter plekken besloot ik door te gaan in die richting, alhoewel in de biologische richting ietsje anders maar goed :D
Gaaf! Dat trucje kende ik nog niet. Ik ken wel andere trucjes met kaliumpermanganaat, op de uni heeft een student de weegkamer van de practicumzalen ooit in één keer paars geverfd door er geconcentreerd zwavelzuur bij te gooien :P
hahahaha, ik zie het al voor me: kabam! zo klaaaaaaaaaaar paars ;)
Wat een mooi stukje! :) Echt goed dat je iets hebt gevonden dat zo goed bij je past, dat kunnen niet veel zeggen.
Ja bijna klaar, alleen zelf nog even langs de kraan/oogdouche :P
Gek eigenlijk dat ik een blog en de daaropvolgende reacties nodig heb om te beseffen dat het inderdaad bijzonder is dat ik stiekem een beetje verliefd ben op mijn vak :)