Het been

In de trein eindig ik op een stoel schuin tegenover een glazen deur. Ik sla mijn benen over elkaar en zie dan mijn rechterbeen weerspiegeld in de deur over het linker hangen.
Wat een dun been eigenlijk. Best mooi. Leuke schoenen ook trouwens. Maar vooral die lengte-breedteverhouding van mijn onderbeen lijkt vanuit deze hoek best bizar. Ben ik echt zo slank?
Meestal valt het me niet op als ik in de spiegel kijk maar het is natuurlijk zo dat ik mijn hele leven al dun ben geweest. Ik kon alles eten. Iets minder dan een jaar geleden ben ik echter gestopt met zomaar alles naar binnen stoppen omdat ik er toevallig zin in heb, of niet eens, maar gewoon omdat het voor mijn neus staat. En daardoor ben ik drie kilo afgevallen.

Voedsel speelt een vreemde rol in onze maatschappij. Te veel eten wordt niets als iets positiefs gezien. Tenminste, als je er dik van wordt, want dat is ongezond en past niet in het modebeeld. Maar wat nu als je dat niet wordt? Dan rept er niemand over. En dat vind ik raar. Want behalve dat het evengoed ongezond is, is te veel eten vooral weinig respectvol tegenover al die mensen op deze wereld die ’s morgens met honger wakker worden en ’s avonds met honger weer gaan slapen. Ongeacht je gewicht.
En ik begrijp wel dat mensen er niet over nadenken, als je kijkt hoe het voedsel hier voor het oprapen ligt, hoe het soms met kilo’s tegelijk in de afvalbakken verdwijnt. Maar ik ben er om wat voor reden dan ook wel over na gaan denken en tot de conclusie gekomen dat er iets moet veranderen. Ondanks dat niemand mij raar aankijkt of op me moppert maak ik me wel degelijk ergens schuldig aan.
Dus in mijn huis wordt geen voedsel meer weggegooid. En ik eet minder. Dat is waarom ik trots ben op de drie kilo die ik verloren ben. Niet omdat mijn benen nu een onzichtbaar pietsje dunner zijn; dat dun zijn in de mode is is slechts een bijkomend voordeel. Bovendien schijnt het dat mannen niet houden van een mini-cupmaat als de mijne, maar het is nou eenmaal het één of het ander – ik doe niet aan implantaten – dus de uiteindelijke balans is waarschijnlijk in het nadeel van mij als toch-al-eeuwige single. Maar dat kan me niet schelen.
Drie kilo is helemaal niet veel maar daar gaat het ook niet om. Calorieën die ik minder eet blijven nu hopelijk over voor iemand die ze hard nodig heeft, en natuurlijk werkt het niet direct zo maar als iedereen zo zou handelen, dan zou het wel degelijk een verschil maken. Dan zouden we geen drie aardbollen nodig hebben om voor iedereen “genoeg” voedsel te kunnen verbouwen, als je de behoeftes van de hele wereldbevolking berekent aan de hand van de huidige westerse standaarden.

Thuis aangekomen had ik zo lang onbeweeglijk naar mijn pracht van een rechterbeen zitten staren dat er geen bloed meer in zat en ik een beetje mank de trein uit moest. Dat was natuurlijk mijn straf voor al die ijdelheid.
En toch hoop en vrees ik dat er een kern van waarheid in mijn gedachtegang zit.