Vagevuur
Mijn wang ruikt naar het parfum van een man. Wat is er gebeurd, wat is er in godsnaam met me gebeurd? En hoe kan ik dat niet begrijpen als het zo heerlijk ruikt?
En er is niet eens iets gebeurd. Niets, nada, niente. Krankzinnig geworden bloed, dat is het enige. Het kolkt in mijn ledematen, het is knettergek geworden, het haat me, het houdt van me, het zeult me uit elkaar. Ik ben een zombie van mijn eigen gedachten, zo sleur ik me door de dag. Ik ben er niet, onzichtbaar, en iedereen ziet het. Maar niemand zegt iets.
Kapot ben ik. Ik wist niet dat liefde banger kon maken dan de dood, of een leven zonder liefde. Hij vroeg me wat mijn grootste angst was. Nu weet ik het.
Wat ik nu ook doe, kan ik het mezelf ooit vergeven?
Oh, dus geen goede date of wel?
Ik zou jezelf niet zo ondermijnen als je laatste zin doet lijken; daar heb je helemaal niets aan. (Al staat ‘ooit’ wel weer in mooi contrast met je titel.)
Jawel…
Tja, dat doe ik nou eenmaal. Blijkbaar. Ik zal proberen het niet te doen :)
Niet te veel piekeren… laat je gewoon meedrijven op de stroom der liefde… :-)
Oké :)
Ik sluit me bij LJ aan, ik heb soms het idee dat je liefde te veel analiseert. Laat het gevoel je nou gewoon overspoelen, niets geen wetenschap en controle willen houden. Geniet gewoon, dit gevoel is namelijk het lekkerste wat er is :D
Dat is nog eens een met wetenschap onderbouwde conclusie Joyce! :P
Tja een visie die wij delen ;) De wetenschappelijke, alleen in sommige aspecten is die visie gewoon niet toepasbaar ;)
Hahaha geniaal :P