Paardenhaar

Met hem kon niemand praten. Het enige wat ik hem gezegd had is dat hij muziek moest gaan maken. Dat ik wist dat hij dat zou kunnen.

En hij deed het. Kocht een viool, een dure, ik weet niet waarom; blijkbaar waren mijn woorden overtuigend geweest. Anders zou je wel beginnen met iets makkelijks, iets toegankelijks. Een gitaar bijvoorbeeld. Maar hij pakte het meteen groots aan. Misschien was dat het, het niet houden van kladblaadjes of half werk, net zoals ik. Als je iets doet, doe het dan goed.
Het bleef lang stil. Het zwijgen in de gangen was ondraaglijk te noemen. Gek van de leegte vroeg ik hem uiteindelijk steeds naar zijn viool. Drie woorden zei hij dan: “Het gaat goed.” En glimlachte in zichzelf. Precies zo, altijd. En ik was blij voor hem, maar kon er niet mee leven. Ik moest meer weten. Want ík had hem die hand gereikt, het leek of het hem gelukkig maakte, kon hij dat dan niet delen?

Na weer een half jaar zonder een woord, minstens, hield ik het niet meer. Vastberaden vroeg ik het hem. Of hij een keertje bij me langs wilde komen, met zijn viool.
Hij deed alles wat ik van hem vroeg. Misbruik zou ik er van kunnen maken, maar dat deed ik niet. Ik schoof de pianokruk aan met precisie en vroeg wat híj wilde. Kreeg nog antwoord ook. Dus ik begon te spelen. Met de spanning in mijn vingers, want met viool samen spelen had ik nooit eerder gedaan, laat staan met iemand als hem.
Maar ik hoefde niet te leiden, hij wist precies welke kant dit op moest. Zo had ik hem nog nooit meegemaakt. Zijn snaren jankten als de mijne weenden, de zijne schaterden als de mijne huppelden. Het was voor het eerst dat hij iets leek te voelen, dat ik iets van hem begreep. Dat iemand hem begreep. Dat hij iemand begreep.