Zwaartekracht
Het gezicht in de spiegel ziet er uitgewoond uit. Het haar in de war, kringen rond de ogen. Ze slikt.
Ik had het me anders voorgesteld. Vlinders laten je vliegen, dacht ik, en als je vliegt kun je overal heen waar je maar wilt. Wegfladderen uit alle donkere holtes die je eenzaam doen voelen.
Maar ik vlieg niet. Ik nam een aanloop, sprong, viel en lag een moment languit op de koude keldervloer. Het is hier leeg en kaal en mijn hoofd is zwaar. Ik bedacht me nooit dat samen willen zijn zo eenzaam kan voelen, zoveel bangheid op kan roepen. Ik bedacht me nooit dat angst je terug trekt naar beneden als iemand je mee naar boven neemt.
Maar ik sla de wespen van me af en kruip terug, die treden op naar boven. Als ik niet kan vliegen, kan ik toch op zijn minst gelukkig zijn met beide benen op de grond.
Ik lach naar mezelf. Omdat dat ook wel mag.
Mooi. En ja, je mag zeker lachen naar jezelf. :)
Wauw dat is echt mooi omschreven Esra! En heel erg waar, vooral de zin: Ik bedacht me nooit dat samen willen zijn zo eenzaam kan voelen, zoveel bangheid op kan roepen. Treffend, heel erg treffend. Je weet dat je nu de juiste keuze gemaakt hebt X
Het einde maakt het gelukkig weer goed. Jammer dat het niet zo makkelijk is als het lijkt, maar dan kan het gelukkig nog steeds mooi zijn :)
Gelukkig wel :)
Thanks allemaal!
Aw, mooi geschreven!
En naar jezelf blijven lachen is altijd goed!
Even iets anders: vind je het goed als ik je blog opneem in een lijstje met leuke linkjes op mijn blog?
Haha natuurlijk, reclame is altijd goed ;)
Haha jeej! :D
En dankjewel voor het compliment :)
Lachen naar je zelf is nog belangrijker dan lachen naar anderen.
:)
Mooi:)
Thanks!