Ik houd van je
In deze wereld waar de emoties zo veel mooier zullen zijn. Waar de gevoeligste ballades door elke kroeg sluimeren, kleuren warmer en intenser worden. Een plek waar de zon niet opkomen kan zonder te hopen dat het licht weer dieper blijkt te zijn.
Waar de kortste zinnen zich verzekeren met zinderende superlatieven en we uiteindelijk geen uitdrukkingen meer vinden, maar blijven hopen dat het vuur in onze taal niet gewoon zal worden. De wereld waar zelfs het mooiste, nieuwste, grootste alweer uit de mode is.
En waar desondanks het bloed zal blijven stromen.
In deze wereld zat ik tegenover jou, op zoek naar het geluk dat tussen ons de glazen bleef vullen en geheimen ontrafelde. Ik voelde niks, zocht, op de tast naar de waarheid die in de zinnen van tegenwoordig verstopt lag. Toch was het niet onduidelijk. De brandende kaarsen roken lekker, het was een mooie nacht, en zo luxe bovendien.
Ik pakte je hand, die net zo koud was als de mijne. Terwijl mijn ogen zich vulden met onverschilligheid en jij je glas wijn in één keer achterover sloeg, sprak ik vier lege woorden.
Het voelde even alsof ik in zo’n café met ballades zat. Mooi geschreven!
:) Thanks!
Maar waarom zijn de woorden leeg?
Omdat ze niks betekenen op die manier.
Oh wacht sorry, heb ze niet goed gelezen. Was al aardig moe toen ik het las.
Haha :)
Dit blogje heeft me echt aan het denken gezet, heb ook lang nagedacht wat ik wil en kan reageren. Weet het nog steeds niet eigenlijk, enkel zeggen dat het mooi is (want dat is het uiteraard) doet het geen eer aan. Ik zie enkel de onverschilligheid die mijn liefste in het verleden vaak in zijn ogen kon hebben als ik diezelfde 4 woorden zei, auw..