Alles of niets
Dat wat ik in me had, had ik er voor over.
Het gevecht voor jou veranderde in een gevecht voor mijn leven. Geen uitweg meer. Gewond, verlamd en op mijn knieën, maar ik kroop terug, won langzaamaan terrein, versloeg wie me vertelde dat wij niet samen konden zijn.
En ik vond je, sloot je in mijn armen, eindelijk. Eindelijk wij twee alleen zonder datgeen wat het ons niet gunde.
En toen, uit het niets, alsnog die mokerslag.
Eén klap, een dreunende pijn, alles werd zwart. Geluiden vielen weg, en meteen begon die jengelende pieptoon rond mijn oren te zeuren. De grond was hard.
Alsof ik nog niet genoeg had aan die eerste smak.
Had ik dan alsnog verloren? Toen ik bijkwam wist ik niets. En nog altijd niet, waar ben ik, waar zijn wij, zijn we vrijgebroken? Of is wat ik zo wazig zie de kerker van de ziel?
Of zie je zo wazig omdat elke zekerheid in het leven uiteindelijk schijn is, en hoop staat voor vertrouwen hebben, zelfs waar dat niet logisch lijkt?
Waarschijnlijk :)
Waarom schrijf je vaak zo donker? :(
Ik denk dat er betere opties zijn, bijvoorbeeld omdat als je wazig kijkt je zelf de vormen zin kunt geven, maar misschien snap ik het wel gewoon niet.
Omdat ik een donkere periode achter me heb liggen… Helaas.
Maar misschien heb je wel gelijk :)
Het was geen oordeel, meer een constatering. Je schrijft er prachtig door, maar soms wil ik schreeuwen dat het niet zo hoeft. Of je vertellen dat alles eigenlijk best wel mooi is. Er schijnt niet voor niets een zon door de bomen op je achtergrond. :)
Maar misschien zeg ik dan nu alweer te veel, waarvoor in dat geval mijn excuses.
Te veel zeggen op mijn weblog kan bijna niet :)
Ik denk dat veel mensen het herkennen dat pijn veel meer doet schrijven dan vrolijke gedachten… Gelukkig zie ik de zon echt wel weer schijnen nu :)
Kippenvel. Erg herkenbaar!
Thanks! Herkenbaar? In welk opzicht?
Ow wat heb je dit mooi beschreven, ja dit is ook herkenbaar voor mij….. Rot emoties!
Emoties zijn heel mooi. Maar soms zijn ze heel heftig…