Nowadays

Het feestgedruis werd plotseling overstemd door een ander gevoel. Een gevoel van onbegrip.
Een biertje, maar de televisie aan. Overal dezelfde beelden en mijn inlevingsvermogen. Stel je voor… Overweldigd door afschuw.

Later aan de kade zingen we een lied, speciaal voor hen. Ik zing zo hard mogelijk. En daarna dansen we. Het is en blijft tenslotte feest, het is en blijft onze bijzondere dag die we vieren willen. En wat zou ik anders moeten doen? Ik zeg al zo lang als ik kan praten dat mensen niet moeten vechten.

Wat helpt het? We doen al zo lang alsof het allemaal beter wordt. Maar het blijft gebeuren.

Laten we vooral maar genieten zolang het geen oorlog is. Want je weet helaas maar nooit.