We kijken tv.

Of eigenlijk kijk jij tv; ik luister naar de grappen van de cabaretier en kijk toe hoe je lacht, tot tranen toe. Je bent zó mooi. Je bent zó mooi als je je wenkbrauwen fronst en je bruine ogen schuin wegdraait van het lachen, als je je neus optrekt en je donkere wimpers zich een beetje samenknijpen, als je zowel je boven- als ondertanden ontbloot op die manier die me meteen al opviel, de allereerste keer. Die manier die ik nooit bij iemand anders gezien heb. Die mond. Die mond die ik steeds weer wil kussen, al helemaal als je lacht. Ik zie je zo graag lachen, vooral op die momenten dat ik ook heel hard lachen moet, als onze humor wederom hetzelfde blijkt te zijn. Je bent zó leuk.

En toch. Jij ziet mij ook het liefste lachen, dat weet ik, maar verdriet heb ik misschien wel evenveel. Op de achtergrond sluimert nog altijd die pijn. En je bent zó lief als je zegt dat je niet wilt dat ik huil. Maar iets in mij zegt me dat het je eigen schuld is. Iets in mij stelt me elke ochtend weer de vraag of ik wel bij je zou moeten zijn. Hoe kan ik niet bang worden van deze opdringerigheid van mijn eigen gedachten? Ik word gek van die angst. Red me, red me, maar dat kan je niet. Want hoe hard je ook roept, hoezeer je ook wanhoopt, het is te laat. Veel te laat. Je hebt me zó teleurgesteld. Hoe wil je me redden dan? In dit gevecht sta ik alleen, of ik dat nu wil of niet.

En toch houd jij me op de been.