Ik heb geen geheimen
Ik kan er gewoon niet tegen. Geheimen hebben dus. Hoe kan je nou trots zijn op je leven als er dingen spelen die je niet kan vertellen? Dat is ook precies de reden dat ik enkele weken geleden geblogd heb over hoe verraden ik me voel in mijn relatie. Liever dat anderen zich afvragen waarom ik in godsnaam doorga met zo’n slappeling, dan dat ik het gevoel heb dat iedereen denkt dat alles op rolletjes gaat in mijn leven terwijl dat niet zo is.
Natuurlijk heb ik ook wel eens dingen gedaan die ik niet hoog van de toren blaas. Dat ik als kind ooit pontificaal tegen een geparkeerd staande auto aangefietst ben omdat ik totaal in mijn gedachtewereld verzonken was, daar schaam ik me best een beetje voor. Maar het is ook wel aandoenlijk, denk ik, en die persoon die de wereld in gedachten romantiseert ben ik nou eenmaal. Dus heb ik me er maar bij neergelegd.
Ik heb nooit iemand bedrogen. Ik heb nooit iemand bestolen. Ik houd me aan mijn beloftes. Ik heb nooit stiekem gerookt (ook niet niet-stiekem). Ik heb niets gedaan waar ik me schuldig over voel, want ik heb altijd gehandeld naar eer en geweten. Omdat ik een eerlijke, respectvolle en geloofwaardige persoon wil zijn. Dus zorg ik dat ik geen geheimen heb.
En ik ben vast niet de enige, maar ik zou willen dat meer mensen dat deden.
Ik probeer ook altijd eerlijk te zijn. Ook als het gaat om ‘white lies’, om leugens om bestwil. Ja, in theorie is er bescherming in zo’n leugen om bestwil, maar In de praktijk is niemand daar mee geholpen.
Liegen mag sóms. Als je iemands verrassingsfeestje geheim wilt houden bijvoorbeeld ;) Maar zelfs dan heb ik de grootste moeite om de onwaarheid uit mijn mond te krijgen en lul ik er meestal maar omheen…
Ik heb er heel veel respect voor, ik denk dat ik niet zo’n oprecht persoon ben als jij in die zin dat ik nooit lieg en geen geheimen heb.
Ik sluit me bij Linda aan, er zijn zoveel dingen die ik voor mijzelf houd. En nooit liegen? Nope sorry ook dat kan ik niet zeggen….
Ja, ik heb geleerd dat ik tot een grote minderheid behoor… Waarom dat op de harde manier moest vraag ik me alleen nog steeds af, want dat verdien ik niet, vind ik.
Damn, ik heb wel al gelogen, en bedrogen, en liegen doe ik soms nog, als ik ergens onderuit wil, als ik iets niet wil doen maar de persoon die me ervoor uitnodigt niet wil kwetsen, ja dan verzin ik iets, sorry… :( Heel mooi van je die oprechtheid, en dapper!!
Ik ken je probleem met mensen niet willen kwetsen en verzon vroeger ook wel eens wat, maar daar heb ik me overheen gezet. Dan zeg ik gewoon nee, waarom zou ik een reden op moeten geven? En als ze dan toch heel graag willen weten waarom, dan ben ik daar ook eerlijk in. Niet hard, maar wel eerlijk.