Monogamie
Lees je ineens: “De schijf van vijf voor een geslaagd liefdesleven. En daarin is geen plek voor monogamie.”
Dat tergt me direct tot op het bot, dus ik lees verder. Blijk ik voor de tweede keer – de eerste keer ging dat op dezelfde manier – een interview met ene Simone van Saarloos aan het lezen te zijn. Dat eerste interview was al niks beter. Deze filosofe heeft bedacht dat ze niet genoeg heeft aan één relatie. Prima, moet ze zelf weten – zolang ze daar eerlijk in is richting haar partners – maar nu probeert ze heel Nederland haar mening over ‘het monogame drama’ door de strot te duwen. En bij journalisten gaat het er blijkbaar in als koek. Ze vergeten prompt elke vorm van wederhoor toe te passen.
Nou, dat wil ik dan wel even doen. We leven in een tijd waarin, als ik het goed heb, de open relatie aan terrein wint. Hier zou je allerlei verklaringen aan kunnen hangen, maar misschien is de verklaring wel simpelweg dat dat soort relaties gewoon slechte relaties zijn. In ieder geval vinden wetenschappers steeds meer bewijzen dat monogamie, nu nog vaak afgedaan als een gevolg van ouderwetse waarden en normen, wel degelijk in onze natuur zit.
Eigenlijk hoef je zelfs helemaal geen wetenschapper te zijn om dat te bedenken. We weten allemaal dat de natuur niets voor niets verzint. Dus ook verliefdheid niet. Blijkbaar is het voordelig om bij elkaar te willen zijn en daar zit ook wel wat in, je kunt namelijk samen voor je kinderen zorgen en ze beschermen. Het zou eventueel wel zo kunnen zijn dat het natuurlijk is om meerdere relaties ná elkaar te hebben, maar het hebben van meerdere relaties tegelijk is dat niet. Het argument van Van Saarloos dat het falen van monogame relaties wordt bewezen door het oplopende aantal scheidingen houdt dus al geen stand.
Van Saarloos lijkt de optie om (echt) verliefd te worden of kinderen te krijgen totaal te vergeten. Ze denkt eigenlijk vooral aan zichzelf. De optie om in plaats van vele partners, één partner en veel vrienden te hebben, is evenmin in haar opgekomen. En dat terwijl ze haar polygamie liever polyamorie noemt, het liefhebben van meerdere personen. Ze probeert ons voor te houden dat het hebben van meerdere relaties de enige manier is om veel mensen in je hart te sluiten. Nou, volgens mij niet. Sterker nog, volgens mij is een vriendschap veel duurzamer dan een net-niet-relatie. Ik vind het toch bijzonder dat een filosoof die optie over het hoofd ziet. Maar wellicht komt ze er over een paar jaar vanzelf achter.
Hoe dan ook, uiteindelijk moet iedereen natuurlijk zelf weten wat voor relaties hij of zij aangaat. Maar om te beweren dat monogamie niet in een geslaagd liefdesleven past gaat echt te ver. Mag ik dat alsjeblieft zelf bepalen?
Ach joh. De mening van een zo’n meiske is toch niks om je zo druk om te maken?
Het wordt nogal breed uitgemeten in de kranten. Dus ik moest het even kwijt :)
Tja, en het erge is dat er altijd mensen zullen zijn die een dergelijk artikeltje als excuus zullen gebruiken. Of niet per se als excuus maar als argument…
Dat ja!
Dat mag je! :)
Haha bedankt voor de toestemming ;)
weet je, ik heb altijd zelf geroepen dat ik van de open relaties ben. Maar sinds ik Le heb….. oef nee ik denk er echt 100% anders over. Dus ja denk dat je een punt hebt wanneer je zegt dat het ligt aan de kwaliteit van de relatie zelf.
Hahahaha dank je voor deze toevoeging Joyce. En ben blij voor je dat je nu een zo veel betere relatie hebt :)
Ik denk dat daar op den duur sowieso gekwetste/gebroken mensen van komen, als je polygaam bent of je partner of allebei. Want je kan niet iedereen even graag zien.
Ja, dat denk ik ook. Behalve als mensen zich niet sterk genoeg binden om gekwetst te kúnnen worden (waar ik Van Saarloos van verdenk). Maar wat voor leven heb je dan?