Camera memoriae

Een eenzame knoestige boom op de braakliggende akker. Zoals je vroeger veel vaker zag: zo’n boom die eigenlijk in de weg staat, maar waar jaar na jaar netjes omheen wordt geploegd. En oud is hij, deze boom. Een joekel.
Iets is er anders dan anders. Het zijn de vogels die in de hoogste takken zitten. Duiven zijn het. Dat zie ik niet aan de kleur, want ze zien evenals de boom zwart tegen het zachte ochtendrood, maar aan hun breedgeschouderde gestaltes. Een onheilspellend aangezicht bijna.

Maar vooral een aangezicht zo mooi dat ik van mijn fiets stap, hem in de berm zet en een stukje terug loop om een foto te maken. Ik til mijn telefoon op en… alle duiven vliegen weg.

De boom geeft geen krimp. Zo knoestig en sterk. Ik wel. Mijn schouders zakken teleurgesteld naar beneden en ik kijk van de in de verte verdwijnende vogels naar de grond. Realiseer me dat het enige wat ik overhoud aan dit avontuur mijn natte schoenen zijn.

En toch nog iets, bedenk ik me als ik even later weer op de pedalen trap: het beeld in mijn hoofd dat ik altijd nog kan uitdrukken in woorden.