Symposium

Wat me als eerste opvalt is dat haar broek een schril contrast vormt met de nette jurk van de Belgische dame. Daardoor heb ik het introducerende woordje dus al half gemist. Wanneer was zoiets voor het laatst in de mode?
Als ze het woord overneemt en een paar passen zet besef ik dat iets als dat helemaal nooit in de mode is geweest. Die broek is echt veel te wijd en vormeloos. Ballonbroek noemden we dat op de middelbare school, maar daar wist de betreffende docente ze tenminste nog met enige flair te dragen.
Deze vrouw niet. Deze vrouw mist duidelijk enige vorm van smaak. Haar grijze warrige kapsel stamt nog uit de jaren ’80, haar schoenen zijn de meest degelijke ooit en haar kleren… Ze lijken nog het meest op een clownspak, al zijn ze zwart. Dat jasje met die veel te grote knopen, grijsgeruite kraag en punten aan de onderkant is bij nader inzien minstens net zo erg als de broek. En het geheel maakt haar schouders veel te smal en haar kont veel te dik. Hoe kom je in godsnaam op het idee om zoiets aan te trekken naar een symposium?
Ik kijk naar haar gezicht dat maar praat en praat. Eigenlijk heeft ze een vrij normale uitdrukking. Ik probeer me een fatsoenlijk kapsel bij haar in te beelden en kom tot de conclusie dat ze er uit zou kunnen zien als een stijlvolle dame. Als ze enig idee gehad zou hebben hoe zoiets in zijn werk gaat.

Dit is nog maar een greep van wat er in de eerste tien minuten van haar lezing door me heen ging. Toen ik besefte dat ik al een hele tijd niet zat te luisteren probeerde ik mijn aandacht te vestigen op de slides en haar stem, maar als je het begin al gemist hebt is dat kansloos. Bovendien werden mijn ogen constant teruggetrokken naar die uiterste miskleum van een verschijning. Concluderend heb ik maar één ding geleerd van deze lezing: zorg dat je er fatsoenlijk uitziet als je wilt dat mensen iets meekrijgen van je presentatie.