Vergeven

Op 4 mei herdenken we de oorlog, en op 5 mei vieren we onze vrijheid.

Dat is tenminste wat ons werd voorgehouden. Dat we nooit meer oorlog zouden krijgen hier in West-Europa, na alles wat er rond 1940 gebeurd was en alles wat we hadden geleerd. Nadat alle Europese landen bondgenoten werden. Maar dit jaar vinden we onszelf ineens in een andere realiteit. In weinig lijkt het op wat we herdenken, maar oorlog is het wel degelijk. Een terreuroorlog die ons gevoel van vrijheid langzaamaan inperkt, of we nu willen of niet.

Op 4 mei keek ik de documentaire “The girl who forgave the nazis”. Een aanrader. De documentaire gaat over Eva Kor, een Hongaarse Jodin die Auschwitz als kind ternauwernood overleefde. Tientallen jaren later besloot ze de nazi’s te vergeven en vervolgens ervaarde ze hoe een last van haar schouders viel. Vanaf dat moment probeerde ze ook anderen ervan te overtuigen wat de kracht van vergeving is. Niet iedereen is het met haar eens, althans niet als het om de wandaden van de nazi’s gaat, maar zij zegt: “This world is in desperate need for forgiveness.”

Ik denk dat ze gelijk heeft. Waarom proberen volkeren elkaar nog steeds te vermoorden? Omdat we het verleden weigeren te vergeten. Waarom is er zo veel wrok? Omdat we niet willen zien wat iemand gebracht heeft tot zijn daden en meteen veroordelen. Waarom is er zo veel verdriet? Omdat we onze boosheid niet achter ons kunnen laten.

Vergeven is niet makkelijk. Maar het niet doen is eigenlijk nog veel moeilijker. Je máákt het jezelf moeilijk.