Kaunertal

Na vijf jaar terug in de bergen. Het is even wennen. Met mijn hoofd zit ik allang in de wolken, maar mijn benen moeten ook nog willen.

Ik was vergeten hoe mooi het hier is. Op elk uur van de dag is het uitzicht anders omdat de zon steeds een ander licht werpt op de steile wanden. En hoe dieper je het dal in rijdt, hoe meer de bomen verdwijnen, groene weides kale rotsen worden, en de kale rotsen tenslotte bedekt zijn in een dikke laag hagelwitte sneeuw. Daar wil ik heen. Naar het meest onherbergzame, het meest onwerkelijke, het meest verre, stille, verbazingwekkende. En weer terug, terug langs de steenbokken, de edelweiss, de vanilleorchis, de gekleurde weides, de koeien met bellen en tenslotte het dennenbos waar de grond veert onder je voeten.

Om de volgende morgen net als de zon weer opnieuw te beginnen. Hooggegrepen? Ja, wellicht zelfs een beetje overdreven. Maar er zijn hier zo veel mooie wandelwegen. Ik kan niet kiezen, nu het bloed weer is gaan stromen wil ik het allemaal beleven, of ik het nu kan of niet.