Perkament

De dag na dierendag. Al het zoetsappige voorlopig weer even gehad; hij keek al maanden uit naar Halloween. Dat was het niveau van gezichten uit pompoenen snijden met zijn kinderen overigens wel ontstegen. Die kinderen van hem, hij had ze allemaal meegekregen in het complot en ze waren er al een hele tijd mee bezig.

Het begon echt ergens op te lijken. Aan het einde van de trap was je al vergeten dat je op zolder was. Kleine lichtjes fonkelden als honderdduizenden sterren tussen de spiegels waarmee hij het trappenhuis bekleed had, en dat was pas het begin.

De deuren waren net echt, onheilspellend piepend, en de muren nog echter, met die kleine blaadjes van klimop. Er hing zelfs het parfum van een vochtige kelder. Als de kaarsen allemaal aan waren wist je niet waar je kijken moest. Donkerrode, overal, rechte en kromme, en een paar hoopjes vet onder de kroonluchter. De stenen vloer ijs- en ijskoud. Groot was het niet, maar je gedachten verdwaalden er hoe dan ook. En dan de schatkamer, vol met bloemen en kelken en juwelen. Van de tafel tot het plafond en terug naar beneden.

Allemaal nep, natuurlijk. Maar één ding was echt en dat was zijn liefde, ergens opgerold in een fles. Nog iets minder dan een maand, en dan kon de verkleedpartij beginnen. Zouden ze haar met zijn drieën de schrik van haar leven bezorgen in dit gevaarlijke slot. Niet alleen omdat ze uit de meest donkere hoeken tevoorschijn zouden kruipen. Het aanzoek maakte het compleet.