Het dreunen van de diesel
12 november
Treinstel 353 rijdt het station binnen. Jack, is mijn onwillekeurige eerste gedachte. Dat maakt het treinreizen altijd nét een beetje leuker. En dan zie ik dat Jack niet meer is op deze trein. Zijn afbeelding heeft plaats moeten maken voor grauwe, lege metalen platen.
Ik ga op een van mijn favoriete plekken zitten, dicht bij het motorstel met mijn gezicht richting de voorkant van de trein. Het gebrom dat de hele coupé doet trillen, de snelheid die steeds maar toeneemt, en dan de gedachte aan Rowwen Hèze. Dat deed altijd goed. Toen ik afscheid nam van het dagelijkse treinreizen wist ik dat die momenten nog niet uit mijn leven gesloten waren.
Maar een tijdperk is binnenkort voorbij. Alsof de negen jaren niks waren. De treinen worden al gestript, een andere vervoerder gaat overnemen en de Maaslijn wordt geëlektrificeerd. Geen Jack meer, geen diesels meer, geen foto’s meer van een trein in de Vierlingsbeekse weilanden zonder een oerwoud aan palen.
Maar het getal 353 blijft voor mij altijd verbonden aan Jack. En het gekke gewiebel van deze treinen terwijl de motoren razen.
Haha nice! Vierlingsbeek, daar kwam ik vroeger altijd langs als ik 2x per week van of naar Nijmegen reed.
Mijn dorpje :)
Volgens mij heb ik nooit op dat traject gereisd. Zonde als ik jouw mooie beschrijving zo lees.
Ik zal niet zeggen dat het nou zo’n bijzonder mooi traject is, maar die treinen met gezichten maakten het altijd bijzonder voor mij.