Terug in de tijd
Een restje sneeuw, een snijdende wind en heel veel felgekleurde kleding. Dat was schaatsen in 1997. Ik weet het nog precies. De tv stond de hele dag aan en ik zie nog voor me hoe mijn vader begint te lachen als er een spandoek met “Piet, vergeet je stempel niet” in beeld komt. Hoe Angenent gehuldigd werd. Hoe de herhaling liet zien dat Hulzebosch die ochtend historische woorden sprak: “Thoen ik één was khon ik al loopn!”
Nog geen week eerder had ik zelf geschaatst, op de gracht van het kasteel, een meisje van zeven met dubbele ijzertjes stevig onder haar schoenen gebonden. Misschien moet ik het geen schaatsen, maar strompelen noemen. Toen we thuiskwamen had mijn moeder oliebollen gebakken.
Nu ik er bij nadenk is het best bijzonder dat ik juist aan deze twee dagen uit mijn jeugd nog zo veel herinneringen heb.
Vandaag werd de Elfstedentocht van 1997 in zijn geheel opnieuw uitgezonden, inclusief de reclames van toen en het NOS journaal met Pia Dijkstra. Even voelt het weer hetzelfde, maar tegelijkertijd weet ik dat alles anders is. Ik was zo zorgeloos. Ik herinner me dat ik het wel een beetje raar vond dat het over een paar jaar niet meer negentienzoveel zou zijn. Misschien leek het juist zo raar omdat ik geen idee had dat ook het leven anders zou worden met het verstrijken van de jaren. Niks wist ik van de wereld, van klimaatverandering. Van me afvragen of ik die Elfstedentocht zelf ooit schaatsen zou.
Reken er maar niet op. Met alle klimaatproblemen is de kans elk jaar kleiner.
Mooi om die herinneringen op te halen. Helaas is het nu allemaal niet zo zorgeloos meer.
Wacht maar tot het smeltende noordpoolijs de warme golfstroom onderbreekt. Dan krijgen we lange winters in Europa. Helaas ben ik dan waarschijnlijk 121 (of iets in die richting).
Ik weet het ook nog.
Ik was toen 16 jaar, zorgeloos en hopeloos verliefd.
Nu ben ik wel gehuwd met die jongen ;)
Misschien komt het toch nog wel eens ooit… die elfstedentocht?
Vast wel, de vraag is alleen hoe lang we er nog op moeten wachten!