Herberg
De lucht is zacht. Het is nog een beetje licht. Misschien is het daarom dat het felrode lichtgevende bord in de verte me ineens opvalt in de drukte van de avondspits.
Een rond Coca-Colabord. Het lonkt me. Laat ik voorop stellen: ik geef niet om cola. Maar mijn hersenen hebben al voor me besloten dat het een heel gezellige cafetaria is, daar in die zijstraat. Waar het heerlijk naar friet ruikt. En ik heb honger. Hoewel ik heel goed weet dat ik altijd een beetje spijt heb als ik zo’n goedkope hap op heb, is het toch altijd speciaal op een bepaalde manier. Omdat het vroeger zo leuk was, denk ik. Veelal de afsluiting van een dagje uit, waar kun je een kind nou blijer mee maken dan een dagje uit en frietjes bovendien? Ik denk aan al die keren die ik me kan herinneren.
Ik sla linksaf. De cafetaria uit het zicht, maar een goed gevoel rijker.
Haha dat heb ik altijd als ik langs een McDonalds loop / rijd. Ik weet ’t, het is niet bijzonder en qua sfeer nog erger dan een willekeurige snackbar op een station -maar er kleven herinneringen aan van verjaardagsfeestjes of late night snacks na uitgaan en zo… Maar dan rijd ik door en dan is het gevoel weer helemaal verdwenen!
Ik heb volgens mij maar 7 keer in mijn leven bij McDonalds gegeten, dus daar heb ik geen last van. Gelukkig maar, want ik fiets er bijna iedere dag langs…